به بهانه های کوچکی
شاد شدن خندیدن و گریستن
رسم تازه ای نیست
کجاست صدای مقدسی
که به عصیان زندانیان این گوی خاکی
پاسخی بی چرا دهد
و برای بودن دلیلی قاطع بیاورد
آنگاه که جاودانگی در پس پردۀ تردید پنهان است
و میل به ماندن مانند دلیل بودن بی پاسخ
چطور میتوان به رسمهای کهنه و بی پایان ادامه داد ؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر